مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد 

نقش هر پرده که زد راه بجایی دارد 

عالم از ناله عشاق مبادا خالی 

که خوش آهنگ و فرح بخش هوائی دارد 

پیر دردی کش ما گرچه ندارد زر و زور 

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد 

اشک خونین بنمودم بطبیبان گفتند 

درد عشقست و جگرسوز دوائی دارد. 

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد 

نقش هر پرده که زد راه بجایی دارد 

عالم از ناله عشاق مبادا خالی 

که خوش آهنگ و فرح بخش هوائی دارد 

پیر دردی کش ما گرچه ندارد زر و زور 

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد 

اشک خونین بنمودم بطبیبان گفتند 

درد عشقست و جگرسوز دوائی دارد.

نظر یادتون نره!!!

ما نگوییم بد و میل به ناحـق نکنیم

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنی

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

کار بد مصلحت آن اسـت که مطلق نکنیم

رقم مغلطه بر دفتـر دانـش نزنیم

سر حق بر ورق شـعبده ملحق نکنیم 

شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد

 التفاتـش به می صـاف مروق نکنیم 

خوش برانیم جهان در نظر راهروان 

فکر اسـب سیه و زین مغرق نکنیم  

آسمان کشـتی ارباب هنر می‌شکند 

تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم 

گر بدی گفت حسـودی و رفیقی رنجید 

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم  

 حافظ ار خصـم خطا گفت نگیریم بر او 

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم

گفـتم غم تو دارم گفتا غمت سر آیـد
گفـتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفـتم ز مهرورزان رسم وفا بیامــوز
گفـتا ز خوبرویان این کار کمتر آید
گفـتم که بر خیالت راه نـظر ببنـدم
گفـتا که شب رو است او از راه دیگر آید
گفـتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد
گفـتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید
گفـتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد
گفـتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
گفـتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
گفـتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
گفـتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد
گفـتا مگوی با کس تا وقت آن درآید
گفـتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد
گفـتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید